Eigenlijk was het niet de bedoeling, maar in Santiago lieten we ons toch verleiden om bij een goede zaak te gaan eten. De nummer 3 van Zuid-Amerika, en nummer 36 van de wereld wel te verstaan. We gaan eten bij Restaurant Boragó. Een restaurant waar ze alleen maar met Chileense producten koken. Op de kaart werken ze van het uiterste Zuiden in Patagonië tot aan de Atacama woestijn helemaal in het noorden. Een interessante visie en een nieuwe ervaring voor ons. We kunnen niet wachten. Chef Rodolfo Guzmán heeft zijn ervaring opgedaan bij Mugaritz in Spanje, een restaurant dat behoort tot de top van de wereld.

 

Voor zover mogelijk kleden we ons netjes aan en worden we na een flinke zoektocht door de stad hartelijk verwelkomt door het personeel. Buiten staat een indrukwekkende barbecue met een lam op het vuur. De belooft veel goeds. Het degustatiemenu bestaat uit 15 gangen. Hiervoor betaal je 62.000 Chileense peso’s wat neerkomt op zo’n € 87,- per persoon. Voor 41.000 peso’s heb je daar passende wijnen bij. (€ 55,-) Voor minder heb je geen fles wijn en daarom vonden wij het toch wel leuk om op deze manier meer over Chileense wijnen te leren. Nee niet goedkoop, maar dit is wat wij leuk vinden en waar we hard voor gewerkt hebben.

 

Als aperitief bestellen we beide een Pisco Sour a la Boragó. Pisco is een distillaat van druiven wat in veel landen in Zuid-Amerika gedronken wordt. In de variant van Boragó zit Mura verwerkt. Een soort zwarte bes die in het Zuiden van Chili groeit. Al snel veranderde Pisco Sour in mijn favoriete cocktail, maar hier zal ik nog weleens een artikel aan wijden, want jammm wat is dat lekker.

 

Onze eerste amuse is een een koekje met een ingelegd radijsblad en zure room. Eenvoudig smaakvol maar niet heel spannend. Dit werd gevolgd door een oester geserveerd op takken vergezeld met een tijgermelk in een koeienhoorn. De tijgermelk wordt vaak gebruikt om Ceviché te bereiden en is een basis van limoen, chili, knoflook en koriander. Ontzettend fris en een mooi contrast met de ziltige oester.

Hierna krijgen we een traditioneel broodje wat Marraguetta heet met Pebre erbij. Een Pebre is een dipsaus gebaseerd op tomaat wat een typische Chileense traditie is. Bij Boragó doen ze het net even anders want de Pebre is afgetopt met een zwart gruis van gebrande paprika.

 

Bij het eerste voorgerecht drinken we een lichte Pinot Noir uit de San Antonio vallei, en eten we slakjes op een bedje van een traditioneel mix van oud brood en kaas. Het gerecht is afgemaakt met Calendula bloemen. Eigenlijk zijn alle smaken die we proeven nieuw voor ons en soms gaat de uitleg zo snel en herkennen we zoveel van de producten eigenlijk niet dat het moeilijk is het hier voor jullie  te beschrijven.

Er volgt een tweede voorgerecht, de chef die het gerecht heeft bereid vertelt dat de volgende twee gerechten het thema “rocks” hebben. En dat zien we in het eerste gerecht in het rijtje direct terug. Het bord wordt bedekt met scherven in verschillende tinten grijs. (Fifty shades of grey was dan ook geen misplaatste titel voor deze gang geweest). De scherven zijn een soort flinterdunne wafels en onder de wafels liggen allerlei producten die aan het strand tussen de stenen worden gevonden. Zee asperges (bij ons bekend onder de noemer zeekraal), zee wortels en zee spinazie. Lekker hoor! We zijn vooral onder de indruk van de gedroogde zee wortel die bijna de structuur van krab krijgt. Deze gang wordt gepaard met een Sauvignon Blanc van 2015 uit het Andes gebergte. Doordat de wijn 6 maanden op eik heeft gelegen is hij een stuk minder fris dan de Sauvignon Blancs die wij uit Nieuw Zeeland kennen, en past hij goed bij de zilte smaken.

Het tweede gerecht in dit thema is een grote steen met daar omheen een gelei van zeewier in een bouillon van zeewier. Een andere steen op het bord is bedekt met een puree van verschillende bonen en is pikzwart. Het geheel wordt afgemaakt met allerlei plantjes en kruidjes van het strand. We moeten even wennen aan het idee dat niet alles op het bord eetbaar is maar de smaken zijn goed! Hierbij drinken we een Pinot Noir van Claro de Luna. Dit blijkt de favoriet van de avond te zijn. Gelukkig doen ze er niet moeilijk over om ons nog even bij te schenken.

De bediening in het restaurant is overigens fantastisch. Ze zijn zo alert dat voordat je überhaupt zelf hebt besloten even je neus te gaan poederen ze al achter je staan om je stoel naar achter te schuiven. Zo attent heb ik het nog nooit meegemaakt. Niks is een probleem en ze leggen met alle plezier de gerechten nogmaals uit als we het weer eens niet kunnen volgen.

 

Het eerste hoofdgerecht is een stukje vis waarvan we allebei helaas niet meer weten wat het precies is. De saus is gemaakt van geinfuseerde boter met wederom de zee wortel. Ook zien we de zeekraal terug in deze gang. Lekker eenvoudig en enigszins bekend voor ons. We drinken hierbij een Chardonnay van Clos de Fous.

Terug naar wat verder van ons bed. Het tweede hoofdgerecht bestaat uit reuze inktvis met snijbiet gezuurd in de inmiddels bekende Mura bes. Het lijkt wel of er een moord is gepleegd op het bord. Wat een plaatje! Marc vindt het lekker, ik kan niet wennen aan de wat bittere smaak van de inktvis. Ook hierbij drinken we een Pinot Noir van Como Sur. Jullie zullen inmiddels wel doorhebben, dat de Chilenen gek zijn op Pinot Noir. Wij gelukkig ook!

Het laatste hoofdgerecht hebben we vanavond al eerder gezien. Het is namelijk een stukje van het gebarbecuede lam dat ons welkom heette (dat klinkt wat cru he?) bij de deur. Vergezeld door een sandwich van een één of ander blad gevuld met een crème. Je merkt het al inmiddels vloeide de wijn rijkelijk en sloegen we alle inheemse ingrediënten niet meer helemaal 100% op. Hierbij drinken we een Carmeniére. Een druivensoort die in Europa niet kan groeien en daardoor al honderden jaren is uitgestorven. In Chili doet deze druif het echter uitstekend en valt hij bij ons dan ook goed in de smaak.

Na drie voorgerechten en drie hoofdgerechten is het tijd voor de drie desserts. Gelukkig zijn de porties allemaal klein en is het prima te doen om zoveel kleine gerechtjes te eten.

Het eerste dessert is een bladerdeeg pakketje gevuld met ijs, vergezeld door pompoen wat eigenlijk voor het oog meer weg heeft van mais. Lekker maar niet heel spannend.

Bij alle drie de dessert dronken we dezelfde wijn. Een late harvest van de Moscatel druif. Lekker hoor!

Het volgende toetje is een traditioneel gerecht uit Chili, tres leches. Drie soorten melk. Geit, koe en ezel. Op ons boord liggen allerlei structuren en we knabbelen de caramel met kruiden van een stokje.

Het laatste gerecht van de avond is tevens onze favoriet. Een sandwich bedekt met blaadjes van een roos die in de Atacama woestijn groeit. De roos bloeit echter maar een paar dagen per jaar en is zeer smaakvol. Tussen de sandwich zit een heerlijk ijsje. Hierbij wordt een variant op de crème bruleé geserveerd.

Al met al een hele bijzondere ervaring, nog nooit aten we zoveel onbekende producten, en werden we zo vriendelijk behandeld in een restaurant. Als kers op de taart nam de souschef ons mee naar de test keuken en vertelde ons hoe de nieuwe gerechten tot stand komen. Of het het lekkerste eten is wat we ooit op ons bord kregen? Nee. Het onbekende is meestal niet meteen het beste. Een mens moet wennen aan nieuwe smaken, maar we hebben ontzettend veel over de Chileense keuken en gebruiken geleerd, en ontzettend lekker gegeten.

Oh, en nee, de foto’s zijn lang niet zo goed als ik had gehoopt. Ik blijf oefenen. Meer eten!