Na zes weken reizen over het Noorder eiland van Nieuw-Zeeland. Veel afgelegen dorpjes, heerlijke wijnhuizen en gratis campings passeerde de revue maar nu zijn we onderweg naar de culinaire hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Wellington. Al snel ontdekte we dat het hier qua eten allemaal te doen zou zijn. Met een chef als reisgenoot heb ik natuurlijk niks te klagen maar de verleiding was te groot om een avondje lekker luxe te gaan eten.

We vergelijken verschillende zaken in Wellington waar we over lezen op foodblogs en na wikken en wegen besluiten we de klassieke zaken te laten voor wat het is en voor een nieuw, klein innovatief restaurantje genaamd Hillside te gaan. De voorbeelden van het verrassingsmenu maken van ons een makkelijk target, in plaats van een vol uitgeschreven menu beschrijven ze de gerechten met slechts een paar ingrediënten die wellicht voorbij zouden kunnen komen. Anders en leuk! Kijk maar:

Your menu today will most probably contain:

Things from the garden, stuff we’ve foraged, storm clam, coastal lamb, eggplant, creme fraiche, rye, sea herbs, seaweed, potato, sour dough, feta, cultured butter, hokey pokey, monkfish, beef tendon, ham we made.

Ja en wat dan hoofdgerecht is en wat dessert, dat moet je dan nog maar afwachten.

Voor we het weten hebben we een reservering voor diezelfde avond.

Het restaurant ligt een klein stukje uit het centrum en als we binnenkomen zien we dat er misschien zes tafels zijn in het restaurant. Daar houden we wel van. Geen poespas gewoon eenvoudig en gezellig. Als aperitief ga ik voor een Gin en huisgemaakte Tonic en Marc gaat voor een lokaal biertje uit Wellington. Er komen verschillende simpele maar lekkere apetizers voorbij. Crispy porkskin, eggplant in een egg, en eigen gedroogde ham met zelfgemaakt zuurdesembrood. Het deeg wat voor het brood gebruikt wordt is meer dan 8 jaar oud.

Niet lang daarna verschijnt het voorgerecht op tafel.Lokale stormclams met zeekruiden, en een boteremulsie.

Daarna volgt een gerecht van pasta met bevroren huisgemaakte fetta. Ook iets wat je niet elke dag tegenkomt.

Ondertussen zien we bij de tafel naast ons een steak tartaar op tafel komen. De mensen eten a la carte en dit komt niet in ons menu voor. Voor de mensen die ons goed kennen, is het geen verassing dat steak tartaar voor ons allebei een groot favoriet is. We maken een praatje met de ober en na een vriendelijke glimlach wil hij wel een goed woordje voor ons doen bij de chef. Kort daarna verschijnt er ook bij ons een bordje steaktartaar op tafel. Helaas tipte deze niet aan de steak tartaar die Marc wel eens voor mij maakt maar ik ben misschien wel erg verwend.

Het volgende gerecht wat op tafel verschijnt is een heerlijk stukje zeeduivel in een korst van basilicum waardoor het stukje vis knalgroen wordt. De vis wordt vergezeld met boterboontjes, appelbloesem en minimais. Een mooi schouwspel van verschillende kleuren groen.

Waar ik vaak het hoofdgerecht wat tegen vind vallen (dat komt ook omdat ik dan vaak al zoveel gegeten heb, dat ik gewoon niet meer kan) stelt dit hoofdgerecht absoluut niet teleur. We eten lamsschouder met kombu boter en aardappel. Het is net een schilderijtje.

We hebben vandaag niet voor een passend wijnarrangement gekozen. Deels omdat het simpelweg even niet binnen ons budget past, en deels omdat we het idee hebben dat we er zelf een beetje verstand van beginnen te krijgen en we het dus prima afkunnen met een glaasje wit en een glaasje rood. De ober wil ons graag wat wijnen laten proeven en komt met een instrument wat een totaal nieuwe belevenis is. Een soort injectiespuit die je in de kurk van een fles wijn steekt. De naald zuigt met een speciaal mechanisme een klein beetje wijn uit de fles die je daarna zo in het glas laat glijden. Op deze manier kun je proeven of de wijn goed is om te drinken zonder de kurk eraf te halen. Bij negatief resultaat kun je hem daarna rustig terugleggen in de kelder. Bijzonder!

Ons palet wordt even opgefrist met een huisgemaakte abrikozen sorbet, zodat we vol goede moed aan het toetje kunnen beginnen. Het dessert is een olijfoliecakeje met hokey pokey. Hokey pokey is een bekend fenomeen in Nieuw-Zeeland, het is een soort honing raad karamel en ze zijn er hier dol op.

Een heerlijk verrassend doch eenvoudig diner. We zijn meerdere keren verrast door nieuwe producten en gerechten. Na afloop praten we nog even na met de chef die veel van zijn ervaring in Japan heeft opgedaan en daar zagen we inderdaad ook het één en ander van terug in de gerechten. Wat ons betreft een dikke vette aanrader mocht je binnenkort in Wellington zijn!