Afgelopen maand was ik jarig en Marc zou Marc niet zijn als hij zichzelf elk jaar weer overtreft met zijn cadeautjes. Ook dit jaar was het weer een complete verrassing. Eigenlijk hadden we besloten dat we Queenstown op culinair gebied zouden laten voor wat het was, (op een paar Fergburgers na) maar nadat we toch van meerdere mensen hele goede verhalen hoorden over een wijnhuis in de buurt konden we onze nieuwsgierigheid niet meer onderdrukken. Althans, Marc niet. Op mijn verjaardag vertelde hij me dan ook dat hij stiekem al gereserveerd had bij Amisfield. Wat een boefje! En niet alleen Marc zat in het complot want wat bleek, pap en mam hadden  hier ook al een aandeel in en zouden zich over de wijnen ontfermen. Verrassing!

Afgelopen winter werden er voor het eerst Hats uitgereikt in Nieuw Zeeland. Dit is een vergelijkbaar systeem als de Michelinster bij ons. Al denken wij wel dat het niveau niet helemaal gelijk ligt. Dat terzijde, Amisfield ontving direct, en als enige restaurant in Queenstown en omgeving twee(!) Hats.

Twee weken geleden was het dan zo ver. Uiteindelijk zijn we toch nog een beetje zuinige backpackers en een taxi voor $40 vonden we wat overdreven, dus we besloten te liften naar het restaurant wat zo’n 14km van ons huis gelegen is. Een beetje gek, helemaal opgedoft met je duimpje in de lucht… Maar ach, het werkte!

We gaan voor het Trust The Chef menu. Twee amuses, brood, vijf gangen en passende wijnen. Eerst even lekker een aperitiefje bij de open haard, want daar is het eigenlijk nog steeds wel weer voor. Dan verschijnen de eerste amuses op tafel. Gepofte tapioca met geitenkaas en zalmkaviaar, en een macaron van biet en truffel (jam!)

Een goed begin is het halve werk, en ook het eerste voorgerecht stelt niet teleur, in tegendeel! Gerookte steak tartaar met granité van mierikswortel kersenleer(!) en azijncreme. We hadden het er nog over dat steak tartaar op traditionele wijze meestal onze favoriet is, en dan het liefst die van Marc, maar deze deed daar niet voor onder. Lekker en net even anders.

Het tweede voorgerecht was een bekende combinatie. Gerookte paling met eendenlever. Ja, dit gerechtje stond zowaar vorig jaar op ons Oud & Nieuw menu met Stijn en Lotte. Desalniettemin heerlijk! De lever en de paling werden geserveerd op een soort cracker van allerlei zaden en noten. Ik heb het menu er even bij gepakt en ik lees dat er naast appel ook vogels op zaten(?) Vogels? Ja, er staat echt het woord vogels in het engelstalige menu.. Raadsel. De wijn bij dit gerecht een droge Riesling is een match made in heaven. Marc begint te lachen als ik in eerste instantie zeg dat de geur me doet denken aan de geur die je ruikt als je op Bali net het vliegtuig uitkomt, de taxi instapt en daar een bakje met gekookte rijst als offer voor de Hindoestaanse goden op het dashboard staat. Hij vindt dat ik een erg levendige fantasie heb, en dat ik misschien wijn moet gaan maken. Anyway, ik dwaal af, zodra ik een hapje van het gerecht nam verdween het bakje rijst als sneeuw voor de zon en was het een perfecte combinatie.

Het volgende gerecht is een perfect bereid stukje kabeljauw met een bouillon van mossel, gezuurde venkel, paarse wortel en groene kruiden. Het is een kunstwerkje en goed op smaak. Eigenlijk is alles goed op smaak! Persoonlijk vind ik dit soort gerechtjes iets minder spannend dan gerechtjes met vogels en kersenleer, maar daardoor zeker niet minder lekker. De Sauvignon Blanc is een echte, zoals je ze verwacht uit Nieuw Zeeland. Ik noem het kattenpis maar in de goede zin van het woord. Lekker!

Tijd voor een stukje vlees en eindelijk een glas rode wijn. We eten langzaam gegaarde lamsnek, met gerookte yoghurt, umami, brandnetel puree, groene boontjes, en als bijgerecht een gebakken kumara (zoete aardappel) met gefermenteerde knoflookboter. Wederoom is alles perfect op smaak en erg lekker. Net even anders dan anders en dat staat mij wel aan. Dit is het eerste en enige glaasje rood wat we drinken, en dat vinden we eigenlijk een beetje jammer. Central Otago (deze regio) staat bekend om haar Pinot Noirs en de 2014 smaakte dan ook naar meer.

En wie meer wil kan meer krijgen. We kende het kaasplankje van Amisfield al en die wilde we eigenlijk niet missen. Dus we bestelde ieder nog een half glaasje Pinot met een heerlijke romige brie. Goed voor de spijsvertering volgens de Fransen. Ik geloof het meteen.

Het dessert verscheen op tafel en dat bleken twee verschillende gerechtjes te zijn. Het ene een romige creme van honing met stukjes meringue en de smaken van gember en salie, en het andere appelbotercake met verschillende citrus structuren. Beide lekker, maar toch hadden we het idee dat we misschien iets te lang bleven hangen want alle andere gasten kregen een soufflé van het een of ander. Prima eigenlijk want dit was heerlijk, maar niet heel verassend.

Wat een fijne avond! Gezellig met z’n twee, heerlijk eten, goede service, prachtige locatie, en stiekem al een beetje een afscheid van Queenstown. Wat gaan we het missen.

Dankjewel lieve schattebout voor een fantastische avond, en dankjulliewel pap en mam voor de bakjes rijst, en glaasjes kattenpis! Een waardige aanvulling op een perfecte avond!